У вандроўным дыме змрочнага вакзала,
Дзе спыняюцца ў Варшаву цягнікі,
Кожну ноч ты ў міні цёртай сумавала
І ад суму ад твайго ўсе мужыкі
Вар’яцелі ціха, як ля мёду мухі,
І вачамі распраналі дагала,
Быццам бы апошнюю на сьвеце шлюху,
Толькі ты ніколі шлюхай не была.
Ты хацела проста зьездзіць у Варшаву
І па ёй, як прывід, ноччу пахадзіць,
І ў кавярні «Глёбус» зь філіжанкі каву,
Як саму Эўропу, стомлена папіць.
Аб тваіх жаданьнях аніхто ня ведаў,
І тым больш нч ведаў Сашка-хуліган,
І пайшоў ён ноччу за табою сьледам,
Быццам за авечкай малады баран.
І ніхто нічога не пачуў уночы,
І ніхто ні слова, пэўна б, не сказаў,
Каб тваю спадніцу не знайшоў абходчык,
Каб ня побач Сашка, як жывы, ляжаў...
|
|
